Πάντα ήξερα ότι η λέξη “άντρας” δεν θα μπορούσε ποτέ να με χαρακτηρίσει. Στο δημοτικό όταν όλα τα αγόρια παίζανε ποδόσφαιρο εγώ καθόμουν με τα κορίτσια και ανταλλάσαμε αυτοκόλλητα ή βάφαμε τα νύχια μας με μαρκαδόρους
Αργότερα στο γυμνάσιο όταν τα αγόρια έκαναν αγώνα μπάσκετ στη γυμναστική, τους χάζευα να βγάζουν τις μπλούζες τους και αναψοκοκκινιζα
Εν τέλει στο λύκειο όταν άρχισα να φοράω κρυφά γυναικεία εσώρουχα, να βάφομαι και να δοκιμάζω φορέματα και φούστες, κατάλαβα αυτό που ήξερα από παντα. Ότι είμαι ένα μικρο κορίτσι που ποτέ δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει το ρόλο του αντρα
Πολλοί με ρωτάνε
αν θέλω να κάνω φυλομεταβαση και να γίνω ένα κανονικό κοριτσάκι. Πάντα τους απαντάω το εξής:
Αλήθεια πως χαρακτηρίζεις ένα άτομο που από τα 16 παίρνει κρυφά προϊόντα μακιγιάζ και βάφεται για να βγει το βράδυ; Που κλείνεται με τις ώρες στο δωμάτιο για να βγάλει φωτογραφίες με τακούνια, σουτιέν και μίνι φορεματα; Που τις ίδιες φωτογραφίες τις στέλνει σε μεγαλύτερους άντρες και κανονίζει ραντεβού σε ξενοδοχεια της Αθηνας;
Πως το χαρακτηρίζεις οταν γαμιεται για ώρες από αυτούς τους αντρες,φορώντας ένα κλουβάκι και μετά κάθεται στα γόνατα για να το κατουρησουν;
Τελικά τι νόημα έχει ένα πουλακι το οποίο δεν χρησιμοποιείται ποτέ, με οργασμούς να προέρχονται μόνο από πισω ;
Αν κάποιος σε αυτή την περιγραφή βλέπει ένα αγόρι, επιτρέψτε μου εγώ η Στεφανια να διαφωνήσω.
Για μένα ο Αντρας είναι κάποιος που προσκυνώ, που υπηρετώ το καυλι του όποτε το ζητήσει με κάθε τρόπο. Μόλις βγάλει την πουτσα του, έχω χρέος να στηθω στα γόνατα ώστε να με κατουρησει. Έτσι του δείχνω την πλήρη υποταγή μου πριν αρχίσω να γλειφω τα πόδια του και να ανεβαίνω στο καυλι του. Μόλις με πνίξει σε αυτό, στήνομαι στα 4, μου δένει τα χέρια και από εκεί ξεκινάει το ξεφτυλισμα του μουνιου μου.
Δεν μπορώ να φανταστώ μια ζωή χωρίς να τρώω ξύλο από έναν Άντρα, χωρίς να υποτάσσεται πλήρως στον πουτσο του και χωρίς να είμαι η σκλαβα του 24/7.
Είμαι πλέον σίγουρη ότι αυτος είναι ο λόγος ύπαρξης μου