Η ημερομηνία ήταν 23 Δεκέμβριου 2016.
Ο άγνωστος ακουμπούσε τα παπούτσια του στην πλάτη μου και στους μηρούς μου.
Τα πόδια του ξεκουραζονταν πάνω στο κορμί μου χρησιμοποιώντας το σαν υποπόδιο.
Ήμουν εντελώς γυμνός, τυλιγμένος σε μια κουβέρτα που την άφηνε να πέφτει για να απολαμβάνει τη θεά του σκλαβωμένου μου κορμιού.
Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα να είμαι χρήσιμος σε κάτι.
Έφερε τα χέρια του στο στήθος μου και άρχισε να παίζει με της ρώγες μου.
Τις έτριβε αργά και όσο τις έτριβε με υπνώτιζε, παίρνοντας υπό τον έλεγχο του το σώμα μου, ενώ εγώ τον κοιτούσα παραδομένος.
«Ναι, αφέσου σε αυτό που σου συμβαίνει», είπε. Αυτό ήμουν, ένα παραδομένο κουτάβι.
Μόλις είχα υποταχθεί σε έναν άγνωστο που φαινόταν να ήξερε πολύ καλά πως να με κουμαντάρει.
Ο άγνωστος με πήρε αγκαλιά και μου επέτρεψε να χύσω.
Ήμουν ένα άβουλο σώμα καθώς με χάιδευε στο κεφάλι σαν κουτάβι.
Έχυσα στην αγκαλιά του όσο με χάιδευε.
«Μπράβο σου. Είσαι γεννημένος σκλάβος, αλλά ακόμα δεν το ξέρεις» είπε ο άγνωστος.
Έφυγα τρομαγμένος, γεμάτος τύψεις.
Ένιωθα ντροπή. Αποκλείετε να μου γάμησε έτσι την ψυχή ένας ξένος.
Εκείνη την ημέρα ξεκίνησε η κάθοδος μου.
Προσπάθησα να ξεφύγω από την ανάμνηση αυτή, αλλά πάντα επέστρεφα σε ότι μου είχε κάνει. Ήταν σαν να με είχε στοιχειώσει.
Ήταν σαν να ήξερε ο άγνωστος τι θα ακολουθήσει, και τα πρόβλεψε όλα σωστά.
Καθώς περνούσαν τα χρονιά άρχισα να αναζητώ τον πόνο και την ταπείνωση που ένιωσα τότε. Γυρνούσα αδέσποτος και γυμνός στα πάρκα, στηνόμουν στα τέσσερα και αναζητούσα κάποιον να μου συμπεριφερθεί όπως μου συμπεριφέρθηκε τότε ο άγνωστος.
Τον έψαχνα απελπισμένα σε υποκατάστατα.
Κατούρημα, ξύλο, βρισίδι, μαστίγωμα, όλα τα δοκιμάσανε επάνω μου. Με όλους ένιωσα τον πόνο και την ξεφτίλα.
Αλλά με κανέναν δεν ένιωσα την πατρική ζεστασιά που μου πρόσφερε ο άγνωστος, και πάντα έφευγα ανεκπλήρωτος, μέχρι να τον βρω.
Μέχρι που μια μέρα με βρήκε εκείνος.
Ήταν 7 Δεκέμβριου 2019
Στήθηκε μπροστά μου επιβλητικός, κομψά ντυμένος. Εγώ γονάτισα ολόγυμνος, πάντα ολόγυμνος, άνοιξα το στόμα και με κατούρησε.
Τα ήπια όλα, σταγόνα δεν άφησα.
Μου χάιδεψε στο κεφάλι. «Μπράβο σκλάβε!!» είπε. Αυτό το χάδι, ποσό μου είχε λείψει.
Άφησα τα χεριά του από πάνω του και τον προσκύνησα. Τώρα ήξερα ποιον προσκυνούσα, προσκυνούσα τον Κυρίο μου, αυτόν μου που με δημιούργησε.
Σήκωσε το κεφάλι μου και μου πέρασε λουρί. Δεν ήμουν αδέσποτος πια, με είχε υιοθετήσει.
Ποσό βλάκας ήμουν που τον είχα απαρνηθεί. Αυτός με γέννησε, αυτός με δημιούργησε αυτός με έπλασε, είμαι δημιούργημα του. Ήμουν έτοιμος πια, κατάλαβα ότι ποτέ δεν είχα φύγει, ότι έτρεχα σε ένα αδιέξοδο, όπως ο σκύλοι κυνηγάνε την ουρά τους. Όλα για αυτό το χάδι στο πάνω μέρος του κεφαλιού.
Έπαψε πια να είναι άγνωστος. Τώρα είχε γίνει ο Κυρίος μου και εγώ ο προσκυνητής του.
Είναι το μόνο που ξέρω για αυτόν, δεν χεριάζετε να ξέρω τίποτε περισσότερο. Δεν έχω επιλογή.
Δεν μπορώ να ξεφύγω πια, είμαι παγιδευμένος στο αδιέξοδο. Του ανήκω.
Στα περισσότερα μαγαζιά , κλαμπ ή σε μπαρ, σχεδόν όλοι που συναντάτε αναζητούν μια φάση. Είναι τόσο λίγοι αυτοί που θέλουν να ζήσουν την υποταγή σαν τρόπο ζωής.
Οι τοίχοι πρέπει να έχουν διάσπαρτους κρίκους για δεσίματα, καλά προσαρμοσμένους για να μην φεύγουν με το τράβηγμα. Ένας καλός κρίκος στο ταβάνι που να σηκώνει αρκετά κιλά για να κάνεις Σιμπάρι , ή ακόμα καλύτερα αν υπάρχει ανυψωτική τροχαλία.
