Η διαφορά που φαίνεται μέσα σε 5 λεπτά.
Πολλοί αυτοαποκαλούνται “υποτακτικοί”. Ελάχιστοι έχουν τα αρχίδια να πουν “είμαι σκλάβος“. Αλλά η αλήθεια δεν κρύβεται — φαίνεται από το πρώτο βλέμμα, το πρώτο γονάτισμα, τον πρώτο ήχο της ανάσας τους όταν στέκονται μπροστά μου.
Ως αφέντης, δεν χρειάζομαι πολλές κουβέντες. Μου αρκούν πέντε λεπτά.
Δεν με νοιάζει πόσο πρόθυμος δείχνεις. Με νοιάζει αν το μέσα σου ουρλιάζει να ανήκεις.
-
Το “ναι” του πρόθυμου vs η σιωπή του ανήκοντος
Ο υποτακτικός είναι ευγενικός. Θέλει να προσφέρει, να ζήσει κάτι έντονο, να παίξει. Λέει “ναι, κύριε“, κοιτάει με λαχτάρα, θέλει να ευχαριστήσει μέχρι εκεί που τον βολεύει.
Ο σκλάβος δεν λέει “ναι”. Δεν μιλάει. Δεν διαπραγματεύεται. Απλά κατεβάζει το βλέμμα, γονατίζει και περιμένει.
Δεν ζητάει, δεν ελπίζει, δεν περιμένει επιβεβαίωση. Γίνεται κτήμα.
-
Το “παίζω” και το “ανήκω”
Ο υποτακτικός ζει φάσεις. Θέλει να νιώσει κάτι διαφορετικό, να το ζήσει λίγο, να το θυμάται. Είναι ρόλος.
Ο σκλάβος δεν παίζει. Δεν έχει on/off. Δεν του περνάει.
Είναι φτιαγμένος για να ανήκει. Κάθε του βλέμμα, κάθε του κίνηση, κάθε του τρέμουλο είναι δική σου ιδιοκτησία. Η υποταγή του δεν έχει όρια χρόνου ή συνθηκών. Είναι διαρκής.
-
Οι φαντασιώσεις του υποτακτικού vs το κενό του σκλάβου
Ο υποτακτικός έρχεται με λίστα. “Θέλω να γλείψω πατούσες, να με κατουρήσεις, να με φτύσεις, να με δέσεις”. Περιμένει από τον αφέντη να φτιάξει το σκηνικό που έχει στο κεφάλι του.
Ο σκλάβος… δεν έχει κεφάλι. Έχει ανάγκη. Έχει λαχτάρα να γίνει τίποτα στα χέρια σου. Δεν ζητάει τίποτα. Δεν σκέφτεται τίποτα. Περιμένει μόνο το πώς θα τον διαλύσεις.
Δεν έρχεται με φαντασιώσεις. Έρχεται για να τις διαλύσεις.
-
Όρια vs απόλυτη παράδοση
Ο υποτακτικός βάζει όρια. Και καλά κάνει. Έτσι νιώθει ασφαλής. Θέλει να ξέρει πού πατάει. Θέλει να κρατήσει το μυαλό του, το όνομά του, την ισορροπία του.
Ο σκλάβος σου δίνει το μυαλό του. Σου δίνει το όνομά του. Δεν θέλει να πατάει πουθενά. Σε κοιτάει και σου λέει με το βλέμμα: “Κάνε με ό,τι θες. Δεν υπάρχω χωρίς εσένα.”
Δεν έχεις απέναντί σου έναν άντρα. Έχεις ένα άδειο δοχείο, έτοιμο να γεμίσεις με τη θέλησή σου, το χέρι σου, τον πούτσο σου, την ανάσα σου.
-
Το σώμα και το βλέμμα
Ο υποτακτικός μπορεί να γονατίσει. Να προσκυνήσει. Να σε κοιτάξει με καύλα. Αλλά κρατάει ακόμα κάτι δικό του. Ένα ποσοστό αυτοελέγχου. Ένα φρένο.
Ο σκλάβος… καταρρέει. Πέφτει. Γίνεται ένα με το πάτωμα. Δεν υπάρχει φρένο. Δεν υπάρχει αξιοπρέπεια. Υπάρχει μόνο η ανάγκη να τον ορίσεις εσύ.
Το βλέμμα του δεν σου ζητάει. Σε λατρεύει. Σε κοιτάει σαν να είσαι θεός. Και μέσα σε πέντε λεπτά, εσύ είσαι.
🔚 Ποιον κρατάω;
Όλοι είναι χρήσιμοι για έναν Αφέντη. Και οι υποτακτικοί και οι σκλάβοι. Απλώς έχουν διαφορετικό ρόλο.
Ο υποτακτικός είναι για να ξεθυμάνεις πάνω του. Γονατίζει, γλείφει, σε κοιτάει με προσμονή, σου δίνει την καύλα σου, χύνεις πάνω του και τον ξεχνάς. Είναι εργαλείο. Μια ζωντανή φαντασίωση που υπάρχει για να καλύψει την καύλα της στιγμής και τίποτα παραπάνω.
Ο σκλάβος όμως… είναι άλλο πράγμα. Δεν είναι για να τον χρησιμοποιήσεις είναι για να τον έχεις. Να τον κρατήσεις. Να τον δέσεις ψυχή και σώμα. Δεν ζει για να γευτεί κάτι απ’ τον Αφέντη του. Ζει για να του ανήκει. Δεν ζητάει. Δεν απαιτεί. Σου ανήκει ολόκληρος για να τον πονάς, να τον διαλύεις, να τον στήνεις μπροστά σου όπως γουστάρεις και να ξέρεις ότι δεν θα φύγει.
Ένας σκλάβος δεν είναι απλώς για να σου πάρει πίπα και να γλείψει τις μπότες σου. Είναι για να του λιώσεις τον εγωισμό, να τον κάνεις να ξεχάσει πώς τον λένε, να του ρίξεις το βλέμμα και να κατεβάσει το κεφάλι σαν σκυλί χωρίς να του μιλήσεις.
Δεν καλύπτει απλώς τις ανάγκες σου. Σου θυμίζει ότι είσαι πάνω από άνθρωπος. Ότι ελέγχεις ψυχές. Ότι ανήκεις σε μια άλλη κατηγορία.
Αυτός αξίζει να είναι στη ζωή σου. Όχι γιατί είναι καλός σκλάβος, αλλά γιατί χωρίς εσένα δεν είναι τίποτα.
Αν διαβάζεις και νιώθεις πως δεν είσαι απλώς ένας υποτακτικός για παιχνίδι, αλλά μια ύπαρξη φτιαγμένη για να ανήκει…
Αν στείλεις μήνυμα, σκέψου πρώτα καθαρά σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκεις. Είσαι εδώ για να νιώσεις καύλα και να φύγεις; Ή είσαι εδώ για να ανήκεις;
Δεν απορρίπτω κανέναν. Και τους δύο τους χρειάζομαι. Ο ένας για να ξεφορτώσω πάνω του, να τον χρησιμοποιήσω και να τον πετάξω. Ο άλλος για να τον κρατήσω, να τον πλάσω, να τον κάνω να με υπηρετεί χωρίς ερωτήσεις, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς ταυτότητα.
Οπότε πριν γράψεις, να έχεις αποφασίσει: θες να παίξεις με τον Αφέντη; Ή να γίνεις κτήμα του;
Και να γράψεις αναλόγως. Γιατί αν μου έρθεις σαν σκλάβος, αλλά μέσα σου είσαι τουρίστας… θα φροντίσω να φύγεις πιο ξεγυμνωμένος απ’ όσο άντεχες.
🖤 Submissive or Slave?
July 7, 2025 by MasterD
The difference shows in five minutes.
Many call themselves “submissives.”
Very few have the balls to say “I’m a slave.”
But the truth can’t hide — it shows from the first look, the first kneel, the first sound of their breath when they stand in front of me.
As a Dominant, I don’t need much talk.
Five minutes are enough.
I don’t care how willing you seem.
I care whether something inside you screams to belong.
The “yes” of the willing vs. the silence of the owned
A submissive is polite.
He wants to offer, to feel something intense, to play.
He says “yes, Sir,” stares with desire, wants to please — as long as it suits him.
A slave doesn’t say “yes.” He doesn’t speak.
He doesn’t negotiate.
He lowers his eyes, kneels, and waits.
He doesn’t ask, doesn’t hope, doesn’t seek approval.
He becomes property.
“I play” vs. “I belong”
A submissive goes through phases.
He wants to feel something different, try it out, remember it.
It’s a role.
A slave doesn’t play. There’s no on/off switch. It never fades.
He’s made to belong.
Every glance, every movement, every tremble is your property.
His submission isn’t tied to time or circumstances.
It’s constant.
The submissive’s fantasies vs. the slave’s emptiness
A submissive comes with a list:
“I want to lick feet, be pissed on, be spat on, be tied up.”
He expects the Master to bring his fantasies to life.
A slave… has no mind.
He has a craving. A hunger to become nothing in your hands.
He doesn’t ask. He doesn’t imagine.
He waits — to be destroyed.
He doesn’t bring fantasies.
He comes for you to crush them.
Limits vs. absolute surrender
The submissive sets limits.
And rightly so — that’s how he feels safe.
He wants to keep his mind, his name, his balance.
The slave gives you his mind.
Gives you his name.
He doesn’t want balance.
He looks at you and says with his eyes:
“Do whatever you want. I don’t exist without you.”
You’re not looking at a man.
You’re staring at an empty vessel, ready to be filled with your will, your hand, your cock, your breath.
The body and the stare
A submissive might kneel. Might worship.
Might look at you with lust.
But he still keeps something his. A bit of self-control. A brake.
A slave… collapses.
Falls.
Becomes one with the floor.
No brakes. No dignity.
Only the need for you to define him.
His stare doesn’t ask. It worships.
He looks at you like you’re a god.
And in five minutes, you are.
🔚 Who do I keep?
Everyone is useful to a Dominant.
Submissives and slaves alike — they just serve different roles.
A submissive is for you to unload.
He kneels, licks, stares with anticipation, feeds your lust, you cum on him, and forget him.
He’s a tool.
A living fantasy that exists to fuel the moment — and nothing more.
But a slave… is something else.
Not to use.
To keep.
To bind, mind and body.
He doesn’t live to taste the Dominant.
He lives to belong to Him.
He doesn’t ask.
He doesn’t demand.
He belongs to you fully — to hurt him, break him, place him in front of you however you want, knowing he’ll never leave.
A slave isn’t just for sucking your cock and licking your boots.
He’s for crushing his ego,
making him forget his name,
dropping your stare on him and watching his head bow like a dog — without a word.
He doesn’t just serve your needs.
He reminds you you’re more than human.
That you control souls.
That you belong to another category.
That one deserves to be in your life.
Not because he’s a “good slave” — but because without you, he’s nothing.
If you’re reading and feel you’re not just a submissive here to play —
but a creature made to belong…
If you send me a message, make sure you know which of the two you really are.
Are you here to feel lust and leave?
Or are you here to belong?
I don’t reject either.
I need both.
One to use, unload, and discard.
The other to mold, possess, and train to serve without questions, without rewards, without identity.
So before you write to me, decide:
Do you want to play with the Master?
Or become His property?
And write accordingly.
Because if you come to Me as a slave —
but inside you’re just a tourist…
I’ll make sure you leave more exposed than you ever thought you could handle.
Στα περισσότερα μαγαζιά , κλαμπ ή σε μπαρ, σχεδόν όλοι που συναντάτε αναζητούν μια φάση. Είναι τόσο λίγοι αυτοί που θέλουν να ζήσουν την υποταγή σαν τρόπο ζωής.
Οι τοίχοι πρέπει να έχουν διάσπαρτους κρίκους για δεσίματα, καλά προσαρμοσμένους για να μην φεύγουν με το τράβηγμα. Ένας καλός κρίκος στο ταβάνι που να σηκώνει αρκετά κιλά για να κάνεις Σιμπάρι , ή ακόμα καλύτερα αν υπάρχει ανυψωτική τροχαλία.
