Όποιος νομίζει πως ο Αφέντης είναι ένας ρόλος που τον φοράς και τον βγάζεις, δεν έχει υπάρξει ποτέ αληθινός κυρίαρχος. Δεν έχει νιώσει στο βλέμμα του σκλάβου να αντικατοπτρίζεται η θεϊκή του υπόσταση. Δεν έχει ορίσει ποτέ την ανάσα κάποιου άλλου με μια μόνο λέξη.

Ο Αφέντης δεν παίζει. Δεν κάνει acting. Δεν “δοκιμάζει” τον ρόλο. Είναι ο ρόλος. Είναι το αρχέγονο αρσενικό που δεν ζητάει, απαιτεί. Δεν μιλάει πολύ, ορίζει. Δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα, η παρουσία του αρκεί. Είναι ο άντρας που σε κοιτάζει και σου κόβεται η ανάσα. Είναι το θηρίο που δεν μιλάει πολύ, γιατί κάθε του λέξη σε καρφώνει σαν πρόκα στο μυαλό.

Δεν γεννιούνται όλοι γι’ αυτό

Δεν γίνεσαι Αφέντης επειδή το διάβασες κάπου  επειδή έχεις μεγάλοί πούτσα  ή γιατί είδες μια φάση στο Twitter. Δεν είναι πορνό. Δεν είναι θεατρικό. Είναι DNA. Είναι τρόπος που στέκεσαι. Που αναπνέεις. Που κοιτάς. Που διατάζεις χωρίς να υψώνεις τη φωνή σου. Είναι το βλέμμα που σε ξεφλουδίζει, το χέρι που δε ζητάει άδεια, η αύρα που σε κάνει να θες να πέσεις στα γόνατα χωρίς να ξέρεις γιατί.

Ο Αφέντης δεν ρωτάει “σου αρέσει; “. Δεν ψάχνει επιβεβαίωση. Ό,τι κάνει, το κάνει επειδή έτσι το θέλει. Όποιος αντέξει, ακολουθεί. Όποιος όχι, φεύγει. Και δεν αλλάζει τίποτα γι’ αυτόν. Γιατί η φύση του δεν εξαρτάται από καμία αποδοχή.

Κι αν έχεις μέσα σου αμφιβολία, τότε δεν είσαι. Ο Αφέντης δεν αμφιβάλλει ποτέ. Δεν αναρωτιέται. Δεν ψάχνεται. Είναι.

Ο σκλάβος δεν τον διαλέγει. Τον αναγνωρίζει.

Υπάρχει μια στιγμή που όλα αλλάζουν: όταν ο σκλάβος σε κοιτάει και το βλέμμα του σπάει. Δεν ξέρει γιατί, αλλά κάτι μέσα του λυγίζει. Απλά παραδίνεται. Δεν είναι επειδή του μίλησες βρώμικα ή τον έβαλες να γλείψει τις  μπότες σου. Είναι επειδή ένιωσε αυτό που είσαι: μια δύναμη ανώτερη απ’ το ανθρώπινο.

Ο σκλάβος που αξίζει… δεν θα στο πει. Δεν θα γράψει “γεια σας, ενδιαφέρομαι”. Θα σκύψει. Θα σωπάσει. Και θα μείνει εκεί, όσο του επιτρέπεις. Θα γλείψει τις μπότες σου με δάκρυα. Θα χώσει το πρόσωπό του ανάμεσα στις πατούσες σου και θα αναπνέει λες και παίρνει ζωή από ’σένα. Το οξυγόνο του είναι μυρωδιά από τα τριχωτά αρχίδια του αφέντη. Γιατί έτσι είναι..

Δεν περιμένει οδηγίες. Περιμένει να τον ορίσεις. Να τον διαλύσεις. Να τον κάνεις τίποτα. Να του σβήσεις το όνομα από το μυαλό και να γράψεις το δικό σου. Να τον στήσεις στα τέσσερα και να μην ξανασηκωθεί αν δεν το πεις εσύ. Να του γαμήσεις το στόμα μέχρι να ξεχάσει πώς μιλάει. Να του ξεσκίσεις την αξιοπρέπεια με την ίδια φυσικότητα που του πατάς το κεφάλι. Να στάζει καύλα απ’ τη μύτη και να σε ευχαριστεί γι’ αυτό.

Το BDSM δεν είναι παιχνίδι εξουσίας. Είναι ιεραρχία.

Στην κορυφή δεν πάει όποιος φωνάζει πιο δυνατά ή κάνει τα πιο ακραία πράγματα. Πάει όποιος αποπνέει εξουσία. Αυτός που  περπατάει σε ένα δωμάτιο και κάνει τον αέρα να παγώνει. Αυτός που  μπορεί να σου σβήσει την προσωπικότητα χωρίς να σε αγγίξει. Αυτός που  σε κάνει να θες να εξαφανιστείς μέσα του.

Ο Αφέντης είναι η κορυφή αυτής της ιεραρχίας. Δεν διεκδικεί. Δεν παρακαλάει. Δεν περιμένει. Επιλέγει. Και κρατάει. Δεν σε ρωτάει. Σε διατάζει. Και μόλις δεις το βλέμμα του, καταλαβαίνεις πως δεν έχεις επιλογή.

Αν δεν είσαι αυτό — μη το φοράς.

Πολλοί υποδύονται τον Αφέντη. Επειδή έχουν μεγάλη πούτσα και πόδια ή επειδή τα μπράτσα τους έχουν φουσκώσει από το γυμναστήριο. Το παίζουν σκληροί, πετάνε φράσεις και hashtags, ανεβάζουν “dominant content” και νομίζουν ότι απέκτησαν υπόσταση. Αλλά οι σκλάβοι το νιώθουν. Μυρίζουν την ανασφάλεια. Και οι αληθινοί Κυρίαρχοι το βλέπουν από χιλιόμετρα.

Ο ρόλος του Αφέντη δεν είναι για όλους. Και δεν χρειάζεται να είναι. Αλλά αν δεν το έχεις μέσα σου — μείνε πίσω. Μην ξεφτιλίζεις το ρόλο του κυρίαρχου.

Γιατί όταν ένας σκλάβος πέφτει στα γόνατα, δεν το κάνει για να σε καλοπιάσει. Το κάνει γιατί ελπίζει να τον συντρίψεις. Μην είσαι λίγος μπροστά σ’ αυτή την ανάγκη. Μην είσαι ψεύτικος μπροστά σ’ αυτό που ζητάει να τον ξεφτιλίσεις, να τον σπάσεις, να τον χτίσεις ξανά απ’ το μηδέν.

Γιατί αυτός που το ’χει… δεν χρειάζεται να το φωνάξει.

Ο Αφέντης δεν κρατάει μαστίγιο για να φαίνεται δυνατός. Το κρατάει γιατί του ανήκει. Δεν μιλάει για κυριαρχία — την ενσαρκώνει. Δεν ζητάει σεβασμό — τον εισπράττει. Κι όταν σταθεί απέναντί σου, καταλαβαίνεις ότι δεν παίζεις. Ανήκεις.

Κι αν είσαι Κυρίαρχος από τη φύση σου — ξέρεις τι λέω. Κι αν είσαι σκλάβος, ήδη ιδρώνεις. Ήδη σου κόβεται η ανάσα. Ήδη γλύφεις την οθόνη και δεν το καταλαβαίνεις. Ήδη έχεις ανοίξει τα πόδια σου και περιμένεις να διατάξω.

Δεν είναι ρόλος. Είναι φύση. Και δεν αλλάζει.