Ο έρωτας που τον έχουν τραγουδήσει, τον έχουν εξιδανικεύσει, τον έχουν πλασάρει με καρδούλες και φώτα χαμηλωμένα. Αλλά ο έρωτας που αναπτύσσεται ανάμεσα σε έναν Κυρίαρχο και τον υποτακτικό του… είναι άλλο πράγμα. Δεν είναι λουλούδια και σοκολάτες. Είναι βλέμματα που σπάνε την σιωπή. Είναι παλάμες που σημαδεύουν το δέρμα.
Εδώ, ο έρωτας δεν χτίζεται με υποσχέσεις. Χτίζεται με υπακοή, με σιωπές, με δέσιμο, με έλεγχο. Με μια πατούσα στο στήθος σου και μια προσταγή στο αυτί σου. Χτίζεται με καύλα που καίει μέχρι το κόκαλο. Και ναι, εδώ ο έρωτας είναι αληθεινός. Είναι BDSM. Είναι εξουσία. Και είναι παντοτινός, αν το αντέχεις.
Ο έρωτας δεν είναι ίδιος για όλους.
Για κάποιους είναι γλυκός, τρυφερός, γεμάτος ροδοπέταλα και χαδάκια.
Ανάμεσα σε έναν Κυρίαρχο και έναν υποτακτικό, η αγάπη δεν εκδηλώνεται με “σ’ αγαπώ” και καρδούλες. Εκδηλώνεται με βλέμματα που διατάζουν. Με σώματα που προσφέρονται. Με πειθαρχία που χτίζει εμπιστοσύνη. Με πούτσες που διαπερνούν κάθε δισταγμό, κάθε αμφιβολία, κάθε διαφορετική σχέση.
Ο Κυρίαρχος δεν αγαπά με λόγια. Αγαπά με έλεγχο.
Και ο υποτακτικός δεν ζητάει τρυφερότητα. Ζητάει να ανήκει. Να σε νιώθει βαθιά μέσα του κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αυτός ο έρωτας δεν είναι κοινωνικά αποδεκτός. Δεν έχει καρδούλες στα stories. Δεν έχει ραντεβού σε ρομαντικά εστιατόρια. Έχει καθοδήγηση, πειθαρχία, γλείψιμο ποδιών, πειραγμένα μυαλά, και καρδιές που χτυπάνε από υπερηφάνεια όταν ο ένας φοράει το κολάρο που του φόρεσε ο άλλος.
Αυτός ο έρωτας είναι καύλα.
Όχι απλή, επιφανειακή, που τελειώνει με έναν οργασμό.
Καύλα που χτίζεται μέρα με τη μέρα. Με εκπαίδευση. Με αναμονή. Με σιωπές γεμάτες ένταση. Με ξεφτίλισμα που φέρνει δάκρυα, όχι γιατί πονάει, αλλά γιατί σε λυτρώνει.
Όταν ο Κυρίαρχος σε κοιτάει και σε διατάζει χωρίς να πει κουβέντα.
Όταν το βλέμμα του γίνεται οδηγία και η ανάσα σου κόβεται.
Όταν σε βάζει στο κλουβί και δεν σε αφήνει να χύσεις για μέρες, και εσύ καυλώνεις μόνο και μόνο γιατί κρατάει τα κλειδιά του μυαλού σου.
Αυτό είναι έρωτας.
Όταν γονατίζεις και φιλάς τις πατούσες του, και νιώθεις ότι εκεί, κάτω στο πάτωμα, είναι η μόνη σου θέση στον κόσμο, αυτό είναι αγάπη.
Αγνή, σκληρή, καθηλωτική.
Αυτή που σε διαλύει για να σε ξαναχτίσει.
Αυτή που δεν χωράει μέσα σε λέξεις, αλλά σε πράξεις.
Αυτή που κάθε φορά που νομίζεις ότι έφτασες στο όριό σου… σε πάει παρακάτω.
Αυτή που το safe word δεν το λες, όχι γιατί δεν πονάς, αλλά γιατί δεν θέλεις να σταματήσει.
Ένας Κυρίαρχος δεν θα σου πει “σε αγαπώ” εύκολα.
Θα σου το δείξει όταν σε φτύνει και σε δένει.
Όταν σου λέει “κάτσε κάτω” και κάθεσαι χωρίς σκέψη.
Όταν σε ταΐζει από το χέρι του και γλείφεις τα δάχτυλά του με ευγνωμοσύνη.
Όταν το κάτουρο του είναι σαν να κάνεις μπάνιο σε ζεστή λίμνη με φεγγαρόφωτο.
Όταν η μυρωδιά από τα αρχίδια του είναι σαν μπουκέτο από τριαντάφυλλα.
Όταν σε ξεφτιλίζει μπροστά σε άλλους γιατί σε έχει για δικό του και δεν ντρέπεται να το δείξει.
Ο υποτακτικός δεν υπακούει απλώς για να ικανοποιήσει έναν ρόλο, υπακούει γιατί μέσα του υπάρχει μια αρχέγονη ανάγκη να ανήκει. Δεν ζητάει απλά εντολές. Ζητάει να του καθορίσεις τον ρυθμό, τα όρια, την αναπνοή. Νιώθει πλήρης μόνο όταν ξέρει ότι υπάρχει κάποιος ανώτερος που κρατάει το τιμόνι του, που τον οδηγεί, τον τιμωρεί, τον διαμορφώνει.
Κι εκεί, μέσα στη σιωπή της υποταγής, γεννιέται ένας έρωτας διαφορετικός, όχι από αυτούς που ζητάνε λουλούδια και γλυκόλογα, αλλά από αυτούς που φλέγονται σιωπηλά, που σφίγγουν τον λαιμό και ποτίζουν το μυαλό με λατρεία. Η ανάγκη του να ανήκει στον Αφέντη του είναι πιο δυνατή από την ανάγκη του να χύσει, να ανασάνει, να υπάρξει. Είναι η ταυτότητά του. Και μέσα στην ιδιοκτησία, μέσα στην υποδούλωση, ανθίζει ένας έρωτας που δεν λέγεται με λέξεις, μόνο με βλέμμα, με στάση σώματος, με το “ναι, Αφέντη” που βγαίνει απ’ την ψυχή. Το να ανήκει κάπου, σε Κάποιον, δεν είναι επιλογή. Είναι ο μόνος τρόπος να νιώσει ελεύθερος μέσα στη σκλαβιά του.
Ο έρωτας του Κυρίαρχου δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Δεν εκφράζεται με λούτρινα αρκουδάκια και μηνύματα με καρδούλες. Εκφράζεται με δέσιμο, ένταση, δοκιμασία και μετά… με φροντίδα. Ο Κυρίαρχος που αγαπά πραγματικά τον υποτακτικό του, δεν μετριέται μόνο με το πόσο βαθιά τον γαμάει ή πόσο σκληρά τον πονάει. Μετριέται με το πώς τον κρατάει μετά. Πώς τον σκουπίζει, τον σκεπάζει, τον φιλάει στο μέτωπο, τον ηρεμεί. Το aftercare δεν είναι απλώς ένα τεχνικό στάδιο. Είναι εκεί που ο έρωτας του Αφέντη βγαίνει στην επιφάνεια γυμνός και καθαρός. Εκεί που λέει χωρίς λόγια: “είσαι δικός μου, και σ’ έχω σπάσει… για να σε φτιάξω ξανά.”
Ο υποτακτικός παραδίδεται επειδή ξέρει ότι μετά την καταιγίδα, θα έρθουν τα χέρια του Αφέντη να τον μαζέψουν. Και ο Αφέντης δίνει το χάδι μετά το μαστίγιο, γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να δείξει τον έρωτά του, όχι σαν αδυναμία, αλλά σαν το απόλυτο προνόμιο που προσφέρει σε όποιον του ανήκει πραγματικά.
Η αγκαλιά του αφέντη, όταν ο υποτακτικός του είναι σπασμένος, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη στον έρωτα.
Ο έρωτας ανάμεσα σε Κυρίαρχο και υποτακτικό δεν είναι σαν τους έρωτες του έξω κόσμου. Δεν βασίζεται σε ψευδαισθήσεις, ραντεβού για καφέ και “σ’ αγαπώ” που πετιούνται εύκολα. Είναι χτισμένος πάνω σε δοκιμασίες, σε όρια που διαλύθηκαν. Σε σώματα που παραδόθηκαν ολοκληρωτικά και σε ψυχές που ξεγυμνώθηκαν χωρίς ντροπή. Αυτός ο έρωτας δεν σπάει εύκολα, γιατί γεννιέται μέσα από πόνο, ιδρώτα και αλήθεια. Δεν φοβάται τη σύγκρουση. Δεν διαλύεται με έναν καβγά, δυναμώνει με αυτόν. Όταν ένας υποτακτικός ανήκει πραγματικά στον Αφέντη του, και ο Αφέντης τον έχει πλάσει με τα χέρια του, δεν υπάρχει τίποτα απ’ έξω που να μπορεί να σπάσει αυτό που έχουν χτίσει μέσα τους. Είναι ένας δεσμός πιο δυνατός από αγάπη: είναι πίστη, λατρεία και απόλυτη αλήθεια. Και η αλήθεια… δεν σπάει εύκολα.
Αυτό είναι αγάπη με εξουσία.