Ηταν 9 Μαρτίου 2021,
Ακίνητος και μόνος, το γυμνό μου κορμί στέκεται στο πάτωμα στημένο στα τέσσερα.
Λες και προσεύχομαι, περιμένω το κύριο μου να εμφανιστεί μπροστά μου.
Αυτή η ατελείωτη αναμονή, έχει τόση μοναξιά.
Αφήνοντας τα εγκόσμια και οδεύοντας προς τον Κύριο υπάρχει μόνο μοναξιά, καταλαβαίνω ότι γεννήθηκα διαφορετικός, ότι δεν ταιριάζω πια τόσο πολύ με την κοινωνία, και το μόνο που έχω είναι ο Κύριος μου. Τον περιμένω να έρθει και να με λυτρώσει από την μοναξιά μου.
Τον ακούω να ξεκλειδώνει την πόρτα και τρέμω ολόκληρος.
Εμφανίζεται μπροστά μου πάντα κομψός και καλοντυμένος και εγώ ολόγυμνος μπροστά του.
Έπρεπε να γινώ ένα τίποτα για να καταλάβω ότι είναι τα πάντα για μένα.
Αρχίζει να με αγγίζει, χαϊδεύει το δημιούργημα του.
Σηκώνω το κεφάλι και τον κοιτώ στα μάτια, τον παρακαλώ να με φιλήσει.
Εκείνος έχωσε το καυλί του στο στόμα μου ώστε να καταλάβω με τον τρόπο του,
πως κανένας σκλάβος δεν έχει στόμα για φίλημα.
Ο σκλάβος έχει μόνο τρύπες.
Ο σκλάβος επικοινωνεί μόνο με τις τρύπες, και υπάρχει για να τις προσφέρει οπού και οπότε του ζητηθεί.
Αυτό είμαι Κύριε μου ένας σκλάβος, γεμάτος τρύπες για την ευχαρίστηση σας.
Τα φιλιά είναι για τους ανθρώπους.
Ο αφέντης αφού κατούρησε την μπροστινή μου τρυπά
χώνει τα δάχτυλα του στην τρυπά του κώλου μου, κάθε φορά χώνει περισσότερα,
και η τρύπα μου πονάει, στάζει φωτιά, τα μάτια μου στάζουν δάκρυα, ολόκληρο το σώμα και η ψύχη μου στάζουν δάκρυα.
Πονάω.
Κάθε φορά θα χώνει και περισσότερα μέχρι μια μέρα να βάλει το ολόκληρο το χέρι του μέσα μου και να μου αγγίξει την καρδιά.
Πονάω. Δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο όταν είναι μακριά μου η όταν είναι μέσα μου.
Περίμενα να λυτρωθώ μα δεν υπάρχει λύτρωση, απλά πονάω.
Τότε ακούω την φωνή του Κυρίου, «Μπράβο σκλάβε, πόνα για τον αφέντη σου.»
Δεν μπορώ να σταματήσω, τον αγαπώ, φοβάμαι μην τον χάσω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από το να με αφήσει ο Κυρίος μου. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για μένα.
Το μόνο που μου απομένει είναι να αποδεχτώ την κατάσταση.
Σήμερα κατάλαβα ότι ο πόνος και η μοναξιά είναι μια μόνιμη κατάσταση για μένα,
δεν υπάρχει λύτρωση, όσο και να περιμένω.
Ο αφέντης μου με πατά κάθε μέρα όλο και πιο κάτω, όλο και περισσότερο στο χώμα.
Και μέσα από το χώμα κάτω από το πόδι του αφέντη στο έπακρο του πόνου, αναστήθηκα.
Αποδέχτηκα τι είμαι
και τι μου αξίζει και θέλω μόνο να συνεχίσω.
Τότε σταμάτησα να περιμένω, άρχισα απλά να υπάρχω…
Υπάρχω για τον Κύριο μου και μόνο.
Πάρε αφέντη την καρδιά μου, κατάστρεψε με σε ικετεύω.
By Kopros
Part1 ΕΔΩ
Θέλω και γω να με ταπεινώσει ένας ώριμος ανώτερος άντρας.
Να με πνίξει μέσα σε κατουρα.